پایـی که جا مانـد19

اوایل صبح به بغداد رسیدیم.اتوبوس ها وارد زندان الرشید شدند و بچه ها یکی یکی پیاده می شدند.دژبان ها با کابل و باتوم روبه روی درِ اصلی زندان ایستاده بودند. آن ها در دو ردیف، به عرض دومتر و به طول حدود بیست متر،یک کانال انسانی تشکیل داده بودند. اسرا باید از میان این کانال عبور کرده و وارد حیاط زندان می شدند.دژبان ها بچه ها را حین عبور از این کانال، می زدند.اگر اسیری در کانال گیر می افتاد، کارش زار بود.

سید نادر پیران و محمد کاظم کریمیان بدون برانکارد مرا از اتوبوس پایین آوردند.از میان کانال که عبورم دادند،کابل و باتوم بود که بر سر و صورتشان پایین می آمد. سید نادر زیر کتفم را گرفته بود و محمد کاظم پایم را !وقتی باتوم به سر و صورتشان می خورد، نمی توانستند مثل دیگر اسرا دست هایشان را سپر سر و صورتشان کنند.صورت سید نادر کبود بود و از بینی محمد کاظم خون می آمد.دژبان های زندان الرشید کلاه قرمز بودند. سربازان عادی کلاه سیاه و پرسنل واحد بهداری کلاه آبی.روی دیوارهای بلند زندان سیم های خاردار حلقوی کشیده شده بودند. زندان دوازده سلول داشت.حدود پنجاه اسیر ایرانی باید در سلولی، به ابعاد سه در چهارمتر، به سر می بردند. عده ای از خستگی خوابشان برد. تعدادی در گوشه و کنار سلول بی حال و بی رمق نشسته بودند. بعضی ها هم که جای خواب نداشتند، سرپا بودند. راهرو پر از اسیر بود. تعدادی هم در راهروی دستشویی ها خوابیدند. تشنه بودیم، از آب خبری نبود. درد شدید و خفگی بر اثر ازدحام اسرا عذابم می داد. بچه ها برای اینکه مجروحان فضای بیشتری داشته باشند سرپا می ایستادند تا مجروحان بخوابند.گرما کلافه ام کرده بود.بازداشتگاه حتی پنکه سقفی هم نداشت.

صبح شد، نمازمان را با تیمم و بدون مهر خواندیم. برایمان مقداری صبحانه آوردند. مقدار کمی آب عدسی یا شوربا بود. آب عدسی را در ظرفی که قُسوه نام داشت و مستطیلی شکل بود، می خوردیم. خوردن صبحانه قُلپی بود. یک نفر ظرف قسوه را مقابل دهانمان می گرفت و بچه ها هرکدام چهار قُلپ آب عدسی سر می کشیدند. بعضی ها از شدت تشنگی از خیر آب عدسی گذشتند.

سرگرد دستور داد بچه ها کفش هاشان را درآورند. بیشتر بچه ها با زیرپیراهن بودند. تعدادی بر اثر ضرب و شتم عراقی ها در خط مقدم لباس هاشان پاره شده بود. این بچه ها زیر پیراهن خود را دامن کرده و دور خود پیچیده بودند. از تشنگی تحملم به سر رسیده بود. علی اصغر باقرزاده دوست صمیمی دو برادرم، جلو رفت. به دژبان گفت : <<ما اسرای سالم آب نمی خوایم، شما رو به خدا مجروحان رو از تشنگی زجرکش نکنین!>> دژبان با کابل به جان علی اصغر افتاد. بعد از او علیرضا کرمی، صدایش را کمی بلند کرد و گفت : <<ما پای کابل ها و کتک های شما ایستادیم،به مجروح ها رحم کنین!>> دژبان ها چنان علیرضا را زدند که بی حال و بی رمق نقش زمین شد.

اولین بازجویی، در بغداد شروع شد. بازجویی در حیاط زندان انجام می شد. بیشتر اسرا خود را تدارکاتچی، سکاندار، امدادگر، راننده، بهیار، آبدارچی و نیروهای واحد های بهداری، تعاون و مهندس معرفی کردند! داد سرهنگ درآمد! از آن جمع دویست نفری بیش از صد نفر خودشان را نیروی واحدهای غیر رزمی معرفی کرده بودند.سرهنگ گفت : <<ما شمارو به حرف می آریم، توی این زندان خیلی ها با ما راه نیومدن، کاری کردیم که آروزی مرگ کردن!>>

ادامه دارد...