پایـی که جا مانـد41

قسمت چهل و یکم

حامد گفت: <<گریه ممنوع،عزاداری ممنوع،نوحه ممنوع،تجمع ممنوع.زیارت حسین ممنون،تفهمیم شد؟!>>

تنبیه کسانی که برای امام حسین علیه السلام عزاداری می کردند، سنگین بود و خلیل رحم در کارش نبود.علتش سیاست صدام و حزب بعث در ایام محرم بود.محدودیت کامل. به دستور سروان خلیل، من و حیدر هر کدام به هفتاد ضربه کابل محکوم شدیم.

حامد حیدر را زد و ولید مرا.وقتی هفتاد ضربه کابل را نوش جان کردیم،حیدر با همان لهجه ترکی و دوست داشتنی اش دوبار تکرار کرد: <<سیدی!سنیننه وین جانی ایکی دانا شالاق ویر،جون مادرت دوتا کابل دیگه هم بزن!>>

- کابل به سرتون خورده،گیج شدید، خواهش نمی خواد.

- نه اتفاقا خیلی هم حالم خوبه و می دونم چی میگم.

حامد در حالی که، به هر کداممان دو کابل دیگر کوبید،گفت: <<این هم دو کابل دیگه،یالا برید گم شید، از جلو چشمم دورشید.>>

وقتی برمیگشتیم بازداشتگاه،گفتم: <<حیدر!مثل اینکه راستی راستی حالت خوش نیست، چرا گفتی دو کابل دیگه بزنن؟!>>

- حضرت عباسی نفهمیدی؟!

- نه،نفهمیدم!

- آقا سید! خواستم رُند بشه، ارزشش رو داشت که به خاطراربعین اقا امام حسین علیه السلام هر کدوممنون هفتاد و دو کابل بخوریم،خدا وکیلی ارزش نداشت؟!

یکه خوردم. این حرف را که شنیدم خیلی خجالت کشیدم و کم آوردم.گفتم: <<چرا خدایی می ارزید.>> ذهن حیدر به کجا رفته بود. می گفت: <<بذار به تعداد شهدای کربلا کابل بخوریم!>> به خاطر همین عقیده و مرامش بود که وقتی نوحه می خواند،حتی سامی و قاسم نگهبان های عراقی هم تحت تاثیر مداحی اش قرار می گرفتند.

به دلیل عزاداری اربعین،شب قبل به اسرای بازداشتگاه ها آب ندادند.حسن بهشتی پور که در بازداشتگاه شماره دو بود، از بچه های بازداشتگاه خواسته بود، امن یجیب المضطر اذا دعاه و یکشف السو را بخوانند.

از شدت تشنگی کلافه بودیم. صبح زود بهشتی پور را دیدم. گفت: <<سید! چه خوب شد دیشب آب دادن، شب بدی بودی، اگه آب نمی دادن، بچه ها تا صبح از تشنگی تلف می شدن.>>

- مگه آب به شما دادن؟!

- آره، یه مقداری آب دادن اما ته سطل پر از گِل و لای بود، ولی رفع تشنگی شد.

وقتی بهشتی پور فهمید بین تمام بازداشتگاه ها فقط به بازداشتگاه آن ها آب داده اند،تعجب کرد.خود بهشتی پور همیشه میگفت : <<این نتیجه دعا کردن است!>>

قبل از آمار ظهر،بسیجی ها و پاسدارها را از اسرای ارتشی جدا کردند.در مراسم اربعین، بسیجی ها و پاسدارها را مسبب برنامه و عامل قانون شکنی می دانستند.تعدادمان کم بود و با ارتشی ها که بیشرشان سرباز بودند، ارتباط برادرانه ای داشتیم.بیشتر کارهای شخصی مان را همین بچه های با غیرت ارتشی انجام می دادند.

امروز دوشنبه هجدهم مهرماه 1367، رحلت حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام بود.صدای سرسام آور بلندگوها،سوهان روحمان بود. نوارها بیشتر ترانه های فارسی و عربی بود.بچه ها از اینکه روز رحلت پیامبر،ترانه از بلندگوهای اردوگاه پخش می شد، حرص می خوردند.

ادامه دارد...