پایـی که جا مانـد44

قسمت چهل و چهارم

آیفای حامل نان وارد کمپ شد.راننده اش گروهبان یکم ابراهیم یونس بود. حدود پنجاه و چند سالی داشت. نا پسرش ناصر بود.از اوایل جنگ تا روزی که جنگ تمام شد، در ارتش راننده بود. هر وقت می دیدمش،حس خوبی داشتم.نمیدانم چرا به دلم نشسته بود.آن روزها، فهمیدم این ارتباط دو طرفه است.

عریف ابراهیم صدایم زد و به عربی گفت: <<الاکل فوق حائط اخر المرافق،غذا روی دیوار دستشویی آخریه!>> فهمیدم چه گفت.وارد راهروی توالت شدم و رفتم توالت آخری.دیوار توالت بلندتر از قدم بود.دستم را روی دیوار کشیدم.پلاستیک فریزری بود که داخلش مقداری نان و کتلت بود.کتلت ها دست پخت خانمش بود.عریف ابراهیم قضیه مرا به خانمش گفته بود.می گفت به خانمم گفتم بین اسرای ایرانی یکی شون که از همه کم سن و سال تره، یه پاش تو جنگ قطع شده، هم اسم پسرمونه و سید است! خانمش ناراحت شده و از او خواسته ود هوای مرا داشته باشد.از آن روز به بعد،هر ده،پازنده روز یک بار دست پخت خانمش را دور از چشم دیگران برایم می آورد.

عریف ابراهیم اوایل جنگ، در یکی از لشکرها راننده بود. از غارت اموال مردم خرمشهر و دیگر شهرهای اشغال شده خاطرات زیادی داشت. غارت اموال مردم خرمشهر بود.از اتفاقاتی که بعد از اشغال این شهر رخ داده بود، عذاب وجدان داشت. بعدازظهر امروز، از خرمشهر صحبت کرد.می گفت: <<با امضای سرهنگ غفور فرج، رئیس کمیته نظارت بر غنایم جنگی، بیش از چهل برگ ماموریت برای بردن اموال و وسایل مردم خرمشهر برایم صادر شد. من وسایل را به آدرس های مشخص، برای آدم های مشخص،فرماندهان ارتش،بستگان فرماندهان و بیشتر فامیل های خانمشان و افرادی که آن ها می گفتند می بردم.مجبور بودم...>>

از ته دل آه کشید، اشکش جاری شد و ادامه داد: <<یک بار وقتی از خرمشهر به شهر کوت می رفتم، دو اتوبان العماره- بصره با یک تریلر حامل تانک تصادف کردم.آن تصادف به خاطر خیانت ما به ایرانی ها بود.ما در یک دزدی آشکار داشتیم اموال مردم را به شهرهای خودمان می بردیم، اموالی که بعدها جهیزیه دختران جوان عراق شدند.چه دخترانی که با این جهیزیه زندگی شان را شروع کردند و بیچاره شدند!

قسم خورد و گفت: <<با اینکه می تونستم، ولی هیچ وسیله ای نبردم،اما نظامیانما خیلی از وسایل مردم خرمشهر را در شهرهای بصره، العماره و دیگر شهرهای عراق فروختند، بیشتر متدینین عراق که می فهمیدند، این وسایل مال مردم جنگ زده خرمشهر است، نمی خریدن.>>

امروز شنبه،بیست و هشتم آبان 1367- روز بدی بود.داخل بازداشتگاه شد و گفت: <<دوستان شرح پریشانی من گوش کنید/قصه بی سر و سامانی من گوش کنید.>> گفتم: <<سید محمد چه شده؟!>> گفت: <<گاومان زایید، یک نصف تیغ گم شده!>>

آن هایی که سال ها در زندان های عراق گرفتار بودند، میدانند گم شدن یک نصف تیغ چه عواقبی برای اسرا داشت.عراقی ها به مسئولان بازداشتگاه گفته بودند که تا زمانی که نصف تیغ گم شده پیدا نشود،از ناهار خبری نیست.

تلاش بچه ها برای پیدا کردن نصف تیغ گم شده بی فایده بود.نگهبان ها با کابل به جان بچه ها افتادند.برای آن ها مجروح و سالمی فرقی نداشت.

ادامه دارد...